از یه جایی به بعد من خیلیا رو به یه ورم گرفتم، خیلیا رو از زندگیم حذف کردم و از اونایی که مناسب زندگی من نبودن ولی کاملا هم قابل حذف نبودن، فاصله گرفتم. یه گوشه این دنیا با آدمایی که خودم انتخابشون کردم زندگیمو میکنم و کاریم به کار کسی ندارم. ولی بازم وقتایی میرسه که با همه پوست کلفتیم دلم میشکنه و بدون اینکه بخوام اشکم درمیاد. گرچه جلوی اون شخص نشون نمیدم دلم شکسته ولی تو خلوت خودم خیلی دلگیر میشم. این آدما هم نه از سر بدجنسی، که از سر ندونستن این کارو میکنن. شاید اگه بدونن بیشتر مراقب حرفاشون باشن ولی من نمیخوام نقطه ضعف نشون بدم. یادمه مشاورم همون جلسات اول مشاوره میگفت تو هنوزم میخوای جلوی بعضی از آدمای زندگیت دختر قوی داستان باشی. نیاز نیست اینطور باشی. آیا به نظرتون من به حرفش گوش کردم؟ خیر

و اینطوریه که یه روزی مثل امروز یه گوشه آروم اشکامو ریختم و حتی با خودمم راحت نبودم موقع گریه کردن و سعی کردم زود جمعش کنم. بعدشم رفتم پیش بقیه و همه چی عادی پیش رفت.