به لپ تاپ نگاه میکنم و حس میکنم مغزم خالیه. خوشحالم که خالیه. هیچ فکری، هیچ حسی، هیچی..

به هر حال بهتر از استرس و نگرانی و ناراحتی و هزار تا چیز کوفتی دیگست. کاش همیشه همینطوری خالی بمونه. کاش فردا که بازم مجبورم از خواب بیدار شم، بازم خالی باشم. خالی بودن خوبه و احتمالا واکنش دفاعی بدنه وقتی که تحت فشار زیادی قرار میگیره. میبینین؟ حتی بدن بطور غریزی با نابودی خودش مقابله میکنه. البته گاهی اوقاتم خودش باعث مرگ خودش میشه. ولی مثل اینکه بدن من فعلا دوست داره زنده بمونه. لعنت بهش!