تنهایی

دیروز هوا خیلی آلوده بود ولی خداروشکر امروز آسمون کلی بارید. هوا تازه و سرد شده. دوست داشتنیه.

دیروز و امروز به وبلاگایی که یه زمانی هر روز پیگیرشون بودم، سر زدم. اکثرشون یا بستن و رفتن یا خیلی وقته ننوشتن. دلم گرفت. این رفتنا بدترین اتفاق تو فضای مجازیه. خیلی وقتا بی خبر، خیلی وقتا بی هیچ نام و نشونی... یهو میبینی یکی از دوستاتو از دست دادی. انگار یه حفره تو قلبت میکنن.

احساس تنهایی میکنم. خیلی زیاد..

این حس کاملا از درونم نشات میگیره وگرنه تو دنیای اطرافم آدم تنهایی نیستم. دوستایی دارم که هم شاد و باحالن و هم اگه مشکلی داشته باشم کنارم هستن و تعداد کمی هم هستن که بهشون اعتماد دارم و حاضرن تو هر شرایطی سنگ صبور باشن حتی وقتی خودشون تو وضعیت خوبی نیستن. این دسته آخر نعمتن. واقعا نعمتن و من خداروشکر حداقل یکی رو دارم که دقیقا نعمت زندگی منه. البته نعمت خانواده جای خودشو داره.

با این حال احساس تنهایی میکنم و این نشون میده من با خودم مشکل دارم. مشکلی که نمیدونم چیه یا چطور میشه حلش کرد. به آدمای دور و برم که نگاه میکنم انگار همه تنهان. انگار همه مشکلی دارن که نمیدونن چیه یا چطور حل میشه.

من باید با این تنهایی چیکار کنم؟؟ گاهی دلم میخواد با یه مشاور صحبت کنم. از خودم بگم از زندگیم.. از اتفاقاتی که تو این سال ها پیش اومد.. از خاطرات و تجربه های بدی که امروز برام مشکل ساز شده.. مشکلاتی که حدس میزنم ریششون به همون اتفاقات برمیگرده.. میدونم این مسائل باید تو ذهنم حل بشه وگرنه دردسر ساز میشه چه حالا چه در آینده و من اینو نمیخوام. مشاور خوب نمیشناسم یا دسترسی ندارم. آدمی که بتونه کمکم کنه حرف بزنم و این مسائلو حل کنم.

شاید اینطوری کمتر حس تنهایی کنم.. شاید

تو این وضعیت علی کجای زندگی منه؟؟ چه نقشی داره؟؟ قراره چی پیش بیاد؟؟ دارم درست پیش میرم یا نه؟؟ آخر این تصمیم ها و تقلاها به کجا میرسه؟؟

خدایا کمکم کن.. آرومم کن...

شدیدا دلم مسافرت میخواد. جالبه دلم به شدت گیلانو میخواد بخصوص رشت. نمیدونم چرا..

با اینکه بیشتر عمرمو مازندران زندگی کردم ولی این مدت کوتاهی که اومدم اینجا همش هوس جنگل و دریا میکنم. امیدوارم اینبار که برگشتم وقت کنم هم جنگل برم هم دریا.

احتمالا آخر هفته بعد برمیگردم که برای تولد خواهرمم خونه باشم. خب مطمئنا باید خونه پدربزرگ مادربزرگ ها هم برم که با کمااال میل میرم از بس که دلم برای صورتای ماه و دلای مهربونشون و خونه های باصفاشون تنگ شده. وای خدا دلم براشون یه ذره شده. بخصوص خونه پدربزگ مادریم (پدر مادرم) یه باغچه بزرگ داره که خیلی دوسش دارم. یادمه آخرین عکسا و فیلمای قبل از اومدن به دانشگاه رو هم اونجا گرفتم. یادش بخیر

حالا به نظرتون وقت میکنم در عرض 3 روزی که خونه هستم هم درس بخونم هم به پدربزرگ مادریزرگ ها سر بزنم هم برای خواهرم تولد بگیریم هم جنگل و دریا برم؟؟!! به نظرم یکم برنامم فشرده میشه ولی همه این کارا خیلی انرژی بخش و دوست داشتنی هستن بخصوص وقتی یه مدت از عزیزانت دور بوده باشی.

حالا که اینا رو نوشتم حالم بهتر شده. کمتر احساس تنهایی و دلگیری دارم. خدا رو شکر:)

+ این پست رو دیروز نوشتم ولی امروز منتشر کردم.