چقدر سخته یهویی رفتن آدمایی که روزی میخوندیشون. روزایی که واست خاطره شدن.
چقدر یهو احساس خلا میکنی.
اینجا هر روز داره خالی تر میشه.. هر روز تنهاتر.. هر روز دلگیرتر
این آدما کجا میرن؟ چه چیزایی براشون پیش میاد؟ این سوالا همیشه بی جواب میمونن و وقتی یادشون میفتی واقعا آزاردهندست.
+در هر صورت به سمت جلو برو و تلاش بکن برای حل چالشای زندگیت.
+اره و در کمال تعجب دوست دارم فضای دانشگاه تموم نشه چون پره فرصته و کسب تجربه.
درسا زده می کنن آدمو از دانشگاه!
+مرسی ایشالا تو هم موفق تر بشی!
آره تلاشمو میکنم.
درسای دانشگاه که هیچی ولی کلا فضاش فضای خوبیه اگه آدم‌بخواد استفاده کنه.
+خواهش :)
:))
ببین چیکار می تونی بکنی در موردش
برو پیش مشاور، روان شناس، هر چی فقط خوب کن خودتو چون خود به خود این جور چیزا خوب نمیشن
برسه به امتحانا استرسم زیاد میشه
مواظب باش کلا
+نه من ترم سه ام تازه، یه سال هم مونده تقریبا.
دیگه کم کم دنبال کار و اینام.
ببینیم چی میشه.
میخوام برم‌مشاور ولی اینجا مشاور خوب نداره مثل شهر محل زندگیمه تو این قضیه. کلا تو ایران مشاور مورد اعتماد کار بلد پیدا کردن واقعا سخته. اکثر مشاورایی که هستن فقط وضعو بدتر میکنن. نمیخوام‌طوری بشه که از مشاور زده بشم.
+ خب پس زیاد نمونده. راحت میشی. گرچه دانشگاهم قشنگیای خودشو داره.
امیدوارم کار مورد علاقتو پیدا کنی.
اگه اجازه بدی شخصی بمونه
مرسی که درک میکنی :)))
دانشگاه خوبه خوش میگذره؟؟
استرس و اهمال کاری و اینا رو چیکار کردی؟؟
میفهمم. راحت باش :))
دانشگاه هم خوبه. فعلا که ۱ هفته تعطیل کردیم برگشتیم خونه هامون داریم یه نفس راحت میکشیم
استرسم فعلا کمتر شده ولی اهمال کاری رو چی بگم؟! درس نمیخونم تقریبا.
تو چی کار میکنی؟ دانشگاهت تموم شد؟
هم وبلاگ می نویسم هم کلا می نویسم :))
به به :)
دوست داشتی آدرس وبلاگتو بذار. اصرار نمیکنم چون حق میدم بخوای شخصی بمونه. خودم یه مدت طولانی اینطوری بودم.
من هستم هنوز!
و می نویسم :))
عه چه خوب :)
وبلاگ مینویسی یا کلا مینویسی؟
چه زیباست که با مهر
دل از کینه بشوییم
چه نیکوست که با عشق
گل از خار برآریم
بیایید بیایید، ازین عالم تاریک
دل افروزتر از صبح
جهانی دگر آریم
چقدر دلنشین بود. ممنونم
درود فراوان
از آدم ها دلگیر نباشید
جبر زمانه است این وضعیت
نه تنها برای شما
که برای همه این داستان پیش میاد و پیش آمده
کسی که ده سال
تمام لحظاتمون رو با هم بودیم
خیلی راحت و بدون نگرانی میزاره میره...
شاید شما
و شاید من اینگونه آدم هایی نباشیم
ولی
باید یاد بگیریم
که دیگران میتونن اینجوری باشن
با احترام
سلام
نه از کسی دلگیر نیستم.
شاید یه روزی خودمم مجبور به رفتن بشم. آدم از آینده خبر نداره.
فقط وقتی یادشون میفتم یا وبلاگ های خالیشونو میبینم دلتنگ میشم :(