احتمالا ۲ ماه دیگه میرم ایران. خیلی وقت نمیگذره که اومدم اینجا ولی خب تابستونه و تعطیلم و بهترین فرصته واسه ایران رفتن. شاید تا دو سال دیگه نتونم برم چون قیمت بلیطا سر به فلک میکشه. یه سری وسیله هم نیاز دارم که باید با خودم بیارم. احتمالا بخوام خوابگاهمو عوض کنم. من الان خوابگاه خصوصیم ولی تو فکرشم جابجا شم برم خوابگاه دولتی. امکانات اینجا بیشتره و طبیعتا زندگی کردن راحتتره ولی گرون تره. نگرانم پول کم بیارم. از طرفی خوابگاه دولتی به دانشگاه نزدیک تره و تو پاییز و زمستون گرم تره چون هزینه برقشو من نمیدم و میتونم اتاقو گرم نگه دارم. اینجا همیشه باید نگران پول برق باشم و واقعا تو زمستون سخته. یه خوابگاهی هست که دوستمم اونجاست و جای خوبیه. یه چیز عجیبی که اینجا هست اینه که خوابگاه های دولتی فریزر ندارن، یعنی یخچال بدون فریزره! این یکی از مشکلات من با خوابگاه دولتیه ولی چون دوستمم هست میتونیم با هم هندلش کنیم. یا مثلا من هیچ پتو و روتختی و ظرفی از ایران نیاوردم چون خوابگاهم خودش همه چی داره ولی تو خوابگاه دولتی از این خبرا نیست. یا باید بخرم یا رفتم ایران با خودم بیارم. خبری از جاروبرقی و اتو و این چیزا هم تو خوابگاه دولتی نیست. فقط لباس شویی و خشک کن داره، بازم خداروشکر -_-  از نظر منطقه هم اینجایی که الان من هستم جای بهتریه و عموما فرانسویا اینجان و از نظر فرهنگی و امنیتی بهتره و قشنگ ترم هست. یه رودخونه خوشگل و باصفا منظره اتاقمه و دلم براش تنگ میشه. یادمه زندگی کردن تو این خوابگاه و دیدن این رودخونه از پنجره اتاقم یه روزی برام آرزو بود. دعا دعا میکردم باهام قرارداد ببندن و ویزا بگیرم و برسم تو این خوابگاه. رسیدم بهش. اولین خونم شد تو غربت ولی موندنی نیستم احتمالا. انتخاب منطقی ای نیست تو این شرایط. کاش وضعیت ریال اینقد داغون نبود و میشد با خیال راحت تری زندگی کرد.

ولی به ایران اومدن که فکر میکنم یه ذوق قشنگی میره زیر پوستم :))))) به آغوش خونوادم و دوستام فکر میکنم و بغض میکنم و دلم میخواد همین الان اونجا باشم، جایی که منطقه امن منه و خیالم راحته، جایی که میتونم به حضور آدمای زندگیم تکیه کنم، جایی که میشه به آسونی به زبان مادری حرف زد و واسه هر چیز کوچیک و بزرگی استرس نکشید. فکر نمیکردم یه روزی این حسو به ایران داشته باشم.