من از اینکه تسلی دهنده و آروم کننده بقیه باشم خسته شدم. چرا یکی نمیاد منو آروم کنه؟ حتما باید رک بگم چه حالی دارم تا یکی یکم پای حرفای دل من بشینه؟ چرا خودشون نمیفهمن اوضاعم چطوریه؟
دوست دارم بگم به هیچ جای هیچکس نیستم ولی میدونم بی انصافیه و هنوز کسایی هستن که حالم براشون مهمه. کاش اینجا رو میخوندن خودشون میومدن باهام حرف میزدن. من جایی غیر از اینجا نمیتونم شروع کننده درد دل باشم و دارم خفه میشم.
همیشه همینه اونی که سنگ صبور بقیست خودش کسی رو نداره....
آره واقعا :/