کلا به چند سال اخیر زندگیم نگاه میکنم میبینم زندگیم تو اکثر روزاش خیلی برام یکنواخت بوده. زود خسته میشم و حوصلم سر میره. از وقتی کرونا شد که دیگه بدتر. نمیشد تکون خورد از تو خونه. به جایی رسید که من درونگرایی که حوصله آدما و شلوغی رو نداشتم، الان دلم فقط آدمیزاد میخواد. یه عالمه آدمیزاد. دلم آدمای جدید از دنیاهای جدید میخواد. آدمایی که زندگی و تجربیات متفاوتی نسبت به زندگی و تجربیات من داشته باشن. میخوام ببینم دنیای اونا چه شکلیه. دلم آدمایی رو میخواد که از روتین فراتر رفتن و ۴تا چیز جالب واسه گفتن دارن. زندگی من همیشه خیلی ایزوله بوده. آدمایی که اومدن تو زندگیم و رفتن هم تقریبا (نه کاملا) مثل خودم بودن (از نظر داشتن زندگی ایزوله). 

یا دلم میخواد چیزای جدید تجربه کنم. چیزایی که حس رهایی رو القا کنن. البته قطعا دلم نمیخواد مواد بکشم حالا اینکه چه چیزایی حس رهایی رو القا میکنن خودش جای سوال داره.

خلاصه اینکه من دلم میخواد یه غلطی بکنم. دلم میخواد لااقل تا قبل ۳۰ سالگی ۴تا غلط جالب تو زندگیم کرده باشم. چند سال بیشتر وقت ندارم و کرونا هم ریده به همه چی. اه

نکنه عقلمو از دست دادم؟